Η μεγάλη γκρίνια των τελευταίων μηνών έχει να κάνει με την έλειψη επαφής ανάμεσα στους κυνηγούς και τους εκπροσώπους τους.
Λύση υπάρχει κι είναι τόσο απλή: Αν η Συνομοσπονδία ΜΑΣ πάρει δέκα λεπτά το χρόνο από κάθε κυνηγό, μπορεί, χωρίς κανένα ζόρι, να καλοπληρώσει ένα παλληκαράκι ή μια κοπελούδα για να ασχολείται όχι μόνον με την ενημέρωση των κυνηγών αλλά και της κοινής γνώμης.
Να γυρίζει στα δίκτυα, στα forums, στα έντυπα του χώρου και όχι μόνον, να βρίσκει τις δημοσιεύσεις που αναφέρονται στο κυνήγι, να ενημερώνει τους αρμόδιους, να δίνεται άμεση απάντηση στις παλιοφυλλάδες και τα ύποπτα συμπεριφερόμενα ΜΜΕ, που -ελείψει παρουσίας μας- δηλητηρίασαν, χρόνια τώρα, τις ψυχές του λαού, που έστρεψαν τον κόσμο εναντίον του κυνηγιού και των κυνηγών, έπεισαν τους συμπολίτες μας πως είμαστε αιμοδιψή τέρατα.
Να μεταφέρει στους εκπροσώπους μας τα παράπονα, τις γκρίνιες, τις προτάσεις, τις απαιτήσεις μας.
Στην εποχή της πληροφορίας και της υπερπληροφόρησης, η κυνηγετική οικογένεια είναι τυφλή, είναι κουφή, είναι μουγκή. Είναι ακοινώνητη και αντιεπικοινωνιακή.
Από την άλλη, η αγωνία μας, ο φόβος για το αύριο, η ανασφάλεια που γέμισε τη ζωή μας, διογκώνεται μέρα με τη μέρα, θεριεύει. Και μαζί θεριεύει ο θυμός, η -δίκαιη ή άδικη, δεν θα το κρίνουμε τώρα- οργή, η απαξίωση προσώπων και θεσμών.
Ότι χειρότερο θα μπορούσε να μας συμβεί στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και συγκυρία, το μεγαλύτερο, το τραγικότερο λάθος που θα μπορούσαμε να κάνουμε, θα ήταν, αντί να συσπειρωθούμε γύρω από τη Συνομοσπονδία ΜΑΣ, αντί να μαζέψουμε τον κόσμο μας, αντί να οργανωθούμε, αντί να αντιδράσουμε, αντί να αντιπαλέψουμε στην επίθεση που αναίτια και απρόκλητα δεχόμαστε, η μεγαλύτερη χαζομάρα θα ήταν να αρχίσουμε τις βολές εναντίον των δικών μας ανθρώπων, μας αρέσουν - δεν μας αρέσουν τα πρόσωπα.
Ούτε όμως και θα αθωώσουμε κάποιον. Υπάρχουν ευθύνες, υπάρχουν πράξεις και παραλείψεις, καταστροφικές και απαράδεκτες ολιγωρίες, για τις οποίες κάποιοι πρέπει και θα λογοδοτήσουν.
Έχω κι εγώ, όπως οι περισσότεροι, μεγάλα παράπονα από τη Συνομοσπονδία. Και πολλές ερωτήσεις. Ερωτήσεις αμείλικτες, βασανιστικές, που μου καίνε τα χείλια. Θα τα δαγκώσω όμως, θα τα ματώσω αν χρειαστεί, αλλά θα το βουλώσω μέχρι να περάσει η μπόρα, να τελειώσει η μάχη.
Δε θα κρίνω εκ του αποτελέσματος, δε θα ξεχάσω, απλά θα περιμένω, γιατί δεν υπάρχει η πολυτέλεια των εσωτερικών τριβών. Δεν περισσεύει κανένας, όλοι είναι απαραίτητοι και κανείς δεν είναι αναλώσιμος. Έχουμε πόλεμο και πρέπει να είμαστε ενωμένοι, έτσι όπως κάνουν πάντα οι Έλληνες όταν έχουν πόλεμο.
Έτσι όπως κάνουν οι Έλληνες και κερδίζουν πολέμους που όλοι τους θεωρούσαν χαμένους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου